اینترنت را کدام کشور ساخت؟

سیستم جهانی اینترنت شبکه های کامپیوترهای متصل به هم را تعریف می کند. همه این شبکه های کامپیوتری از پروتکل اینترنت برای اتصال کامپیوترها در سراسر جهان استفاده می کنند.

این شبکه خود ترکیبی از شبکه های خصوصی، عمومی، دانشگاهی، کاری و … است. فن آوری های شبکه اینترنت شامل طیف گسترده ای از منابع و خدمات اطلاعاتی مانند اسناد، وب، ایمیل، و به اشتراک گذاری فایل است.

تاریخچه اینترنت به تحقیقات دولت فدرال ایالات متحده در دهه ۱۹۶۰ برمی گردد که ارتباطات قوی و کم خطا را از طریق شبکه های کامپیوتری برقرار کرد. اینترنت مدرن در اوایل دهه ۱۹۹۰ از اتصال شبکه های تجاری و تجاری متولد شد.

اغلب روش های قدیمی ارتباط رسانه ای مانند تلویزیون، رادیو، نامه، روزنامه و غیره. به پست الکترونیکی (ایمیل)، تلویزیون اینترنتی، روزنامه های دیجیتال و وب سایت ها تبدیل شده اند.

روزنامه ها، کتاب ها و سایر مطالب چاپی جای خود را به وبلاگ ها و وب سایت ها داده اند. اینترنت روش های جدیدی را برای تعاملات شخصی معرفی کرده است، از جمله برنامه های کاربردی پیام رسانی مختلف، انجمن های اینترنتی و شبکه های اجتماعی. با افزایش استفاده از اینترنت پرسرعت و اینترنت ADSL، فروشگاه های خرید اینترنتی نیز گسترش یافته و به منبع اصلی درآمد کسب و کارهای کوچک و بزرگ تبدیل شده اند.

اینترنت تأثیری بر اجرا یا سیاست های مربوط به دسترسی به فناوری نداشته است. هر شبکه به طور جداگانه سیاست های خود را انتخاب می کند.

اینترنت را کدام کشور ساخت؟

برخلاف فناوری هایی مانند تلفن، لامپ و غیره، اینترنت مخترع واحدی ندارد، اما در طول زمان تکامل می یابد. اینترنت بیش از ۵۰ سال پیش به عنوان سلاح دولت در جنگ سرد در آمریکا شروع به کار کرد. سال هاست که دانشمندان و محققان از این فناوری برای برقراری ارتباط و به اشتراک گذاری داده ها با یکدیگر استفاده کرده اند.

مجموعه پروتکل اینترنت توسط Robert E. Kahn و Vint Cerf در دهه ۱۹۷۰ توسعه یافت و به پروتکل استاندارد شبکه در پروژه ARPANET تبدیل شد.

رابرت کان یک مهندس الکترونیک بود که به همراه وینت سرف پروتکل کنترل انتقال (TCP) و پروتکل اینترنت (IP) را که پروتکل های اساسی اینترنت هستند، راه اندازی کردند.

ایده اولیه این فناوری زمانی به ذهن کان رسید که روی پروژه شبکه ماهواره ای کار می کرد. او در ایجاد معماری شبکه ای نقش داشت که به وسیله آن کامپیوترها و شبکه ها در سراسر جهان می توانستند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند، صرف نظر از نرم افزار و سخت افزاری که داشتند.

امروزه تقریباً برای همه چیز از اینترنت استفاده می کنیم و برای بسیاری از افراد زندگی بدون اینترنت پرسرعت غیرممکن شده است.

در پایان سال ۱۹۶۹، تنها ۴ کامپیوتر در Arpant به هم متصل بودند، اما در سال ۱۹۷۰ شبکه به طور چشمگیری رشد کرد. در سال ۱۹۷۱ دانشگاه هاوایی و دو سال بعد دانشگاه لندن و موسسه سلطنتی رادار نروژ نیز به این شبکه پیوستند. با انبوه شبکه های کامپیوتری، ادغام آنها در یک “اینترنت” جهانی دشوارتر شده است.

همانطور که در بخش قبل ذکر شد، در اواخر دهه ۱۹۷۰، متخصص کامپیوتر وینتون سرف، این مشکل را با ایجاد راهی برای همه رایانه‌های جهان برای برقراری ارتباط با یکدیگر با استفاده از شبکه جهانی وب، حل کرد. او این اختراع را پروتکل کنترل انتقال نامید. بعداً پروتکل دیگری به نام پروتکل اینترنت اضافه کرد.

پروتکل گشت و گذار، اینترنت را وارد شبکه جهانی وب کرد. در دهه ۱۹۸۰، محققان و دانشمندان از اینترنت برای انتقال داده ها و فایل ها از یک کامپیوتر به کامپیوتر دیگر استفاده کردند. با این حال، در سال ۱۹۹۱، اینترنت دوباره تغییر کرد.

در همان سال، یک برنامه نویس سوئدی به نام تیم برنرز لی، وب جهانی (www) را معرفی کرد: اینترنت که فقط فایل ها را از یک مکان به مکان دیگر منتقل نمی کرد، بلکه کل مکان اطلاعاتی را که هرکس از اینترنت استفاده می کرد می توانست به آن دسترسی داشته باشد. دسترسی به آن اینترنت ما امروز توسط برنرز لی ایجاد شده است.

از آن زمان به بعد اینترنت به طرق مختلف تغییر کرده است. در سال ۱۹۹۲، گروهی از دانشجویان و محققان دانشگاه ایلینویز مرورگری به نام Mosaic طراحی کردند که بعدها به نت اسکیپ معروف شد. Mosaic یک روش کاربرپسند برای جستجوی وب ارائه می دهد:

به کاربران اجازه می دهد کلمات و تصاویر را در یک صفحه ببینند و بتوانند روی هر یک کلیک کنند. از آن زمان، مرورگرها، اپلیکیشن ها و شبکه های اجتماعی زیادی ایجاد شده اند که به راحتی می توان از طریق اینترنت پرسرعت به همه آنها دسترسی داشت.